Όταν ακτίνες του φωτός κινούνται για παράδειγμα από τον αέρα στο γυαλί κάμπτονται. Αυτό το γεγονός αποτελεί τη βάση για την ιδέα ενός φακού, ο οποίος μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να στρέψει το φως.
H Γ.Σ. μας λέει ότι οι ακτίνες του φωτός (και όλες οι άλλες) παίρνουν μια κλίση, κάμπτονται, κοντά σε ένα τεράστιο αντικείμενο. Αυτό σημαίνει ότι ένα αρκετά ογκώδες αντικείμενο μπορεί να ενεργήσει ακριβώς όπως ένας φακός, να κάμψει δηλαδή το φως που προέρχεται από πηγές που βρίσκονται πίσω από το βαρύ αντικείμενο.
Στην πραγματικότητα αυτή η παρατήρηση έδωσε μία από τις πρώτες δοκιμές της Γ.Σ.. Όταν το φως από άλλα αστέρια περνά κοντά στον ήλιο παίρνει μια κλίση, η οποία αλλάζει τις πραγματικές με τις φαινόμενες θέσεις των αστεριών. (Ουσιαστικά η περιοχή του ουρανού πίσω από τον ήλιο έχει ενισχυθεί για να 
φανεί μεγαλύτερη από ότι είναι.)
Εικόνα: Κάμψη του φωτός που προέρχεται από δύο άστρα, στον ουρανό, εξ αιτίας του βαρυτικού πεδίου του ήλιου. Τα βέλη παρουσιάζουν τις πορείες των ακτίνων του φωτός και τα αστέρια με τις τελείες είναι η φαινόμενη θέση των αστεριών, όπως φαίνονται από τη Γη. Φυσικά το διάγραμμα υπερβάλλει κατά πολύ στην καμπυλότητα, που στην πραγματικότητα είναι μόνο 2' ή 5.5x10-4 της μοίρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου