ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ- ΟΙ ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟΙ

Οι Τρεις Ιεράρχες πρώτευσαν σε όλους τους τομείς της πνευματικής ζωής. Κατέκτησαν με τον προσωπικό τους αγώνα και την βοήθεια της θείας Χάριτος τις κορυφές της αγιότητος και καλούσαν τους πιστούς να ανεβαίνουν στις ωραίες πνευματικές αναβάσεις.

Άσκησαν στον ύψιστο βαθμό την φιλανθρωπία και ανακούφισαν τον πόνο χιλιάδων αναξιοπαθούντων.

Δίδασκαν καθημερινά τους πιστούς αναλύοντάς τους τις θεόπνευστες αλήθειες της Πίστεώς μας και διαφωτίζοντάς τους για τα μεγάλα θέματα, που απασχολούν την ψυχή κάθε ανθρώπου.

Καθόρισαν συστηματικά την λειτουργική ζωή της Εκκλησίας, για να μπορούν να λατρεύουν οι πιστοί θεάρεστα τον Κύριο.

Συνέγραψαν θαυμάσια συγγράμματα, τα οποία ξεπέρασαν τη φθορά του χρόνου και ισχύουν και για τις μέρες μας. Ο εθνικός μας ιστορικός Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος γράφει ότι με τα συγγράματά τους οι Τρεις Ιεράρχαι «απετελέσαν εποχήν λόγου νέαν, μεγάλην και ένδοξον διά το ανθρώπινον γένος» (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμ. 2^ος, μέρος Β’ σελ. 1, 6).

Πολύ εύστοχα ελέχθη γι’ αυτούς ότι ήταν «εύγλωττοι κατά τον λόγον, ευγλωττότεροι κατά τον βίον, ευγλωττότατοι κατά τον θάνατον».

Βασικό στοιχείο της αγιότητος και των τριών είναι ότι ήταν ασυμβίβαστοι με το κακό, την αμαρτία και την αίρεση. Δεν γνώριζαν τη γλώσσα των συμβιβασμών και της διπλωματίας. Προτιμούσαν να χάσουν τη θέση τους και αυτή τη ζωή τους, παρά να συμβιβαστούν σε θέματα αρχών και πίστεως. Δε σκέφτηκαν ποτέ εάν αντίπαλοί τους ήσαν αυτοκράτορες ή σοφοί διάφοροι ή ισχυροί κατά κόσμον. Έμειναν ακλόνητοι στην ορθή πίστη και ζωή αψηφώντας τις συνέπειες.

Εμείς, έπαρχε Μόδεστε, είπε στον απεσταλμένο του αρειανού αυτοκράτορα Ουάλη ο Μ. Βασίλειος, είμαστε ήρεμοι και πράοι άνθρωποι και υποχωρούμε όταν πρόκειται για προσωπικά μας θέματα. Όταν όμως πρόκειται για την πίστη μας στον Θεό, «ὅταν Θεός ᾖ τό κινδυνευόμενον» δεν υπολογίζουμε τίποτε, αγωνιζόμαστε μέχρι θανάτου, χωρίς να φοβόμαστε οποιοδήποτε βασανιστήριο. «Ἀκουέτω ταῦτα καί βασιλεύς». Να τα πεις και να τ’ ακούσει αυτά κι ο βασιλιάς (PG 36, 561).

Και ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, αφού νίκησε τους αρειανούς και πήρε πίσω τους Ναούς της Κωνσταντινούπολης, που τους είχαν καταπατήσει αυτοί, και ενώ είχε φίλο του τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο τον Μέγα και μαζί του το μεγαλύτερο μέρος του πιστού λαού, όταν μερικοί ζηλόφθονες επισκόπου αμφισβήτησαν την εκλογή του, παρητήθη αμέσως. Δε θέλησε να έλθει σε συμβιβασμούς με μοχθηρούς ανθρώπους. Παρητήθη και από την προεδρία της Β’ Οικουμενικής Συνόδου και από τον Πατριαρχικό θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως. Αντί της θέσεως προτίμησε την ακεραιότητα και το ασυμβίβαστο του χαρακτήρος του. Δεν γνώριζε τους διπλωματικούς ελιγμούς, αλλά γνώρισμά του ήταν όπως έγραφε, το «μή παρασυρῆναι», να μη παρασύρεται και να έχει «παρρησίαν» (PG 37, 32-33).

Και ο ιερός Χρυσόστομος, όταν έγινε Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως και θέλησε να καθαρίσει την Εκκλησία από αναξίους κληρικούς, οι οποίοι είχαν την προστασία της αυτοκράτειρας Ευδοξίας, δεν εδίστασε να ελέγξει και την αυτοκράτειρα για τη ζωή της. Δεν συμβιβάστηκε μαζί της. Γι’ αυτό και εξορίστηκε και πέθανε εξόριστος μέσα σε αφάνταστες κακουχίες, με πνεύμα όμως απτόητο και αδούλωτο. Χαρακτηριστικό του γενναίου και ασυμβίβαστου φρονήματός του βλέπουμε στην ομιλία, που εκφώνησε φεύγοντας για την εξορία: «Πολλά τά κύματα καί χαλεπόν τό κλυδώνιον· ἀλλ’ οὐ δεδοίκαμεν (δεν φοβόμαστε) μή καταποντισθῶμεν· ἐπί γἀρ τῆς πέτρας ἑστήκαμεν. Μαινέσθω ἡ θάλασσα, πέτραν διαλῦσαι οὐ δύναται· ἐγειρέσθω τά κύματα, τοῦ Ἰησοῦ τό πλοῖον καταποντίσαι οὐκ ἰσχύει» (PG 52, 427).

Τέτοιους άγιους, γενναίους και ασυμβίβαστους με το κακό και την αίρεση εκκλησιαστικούς ηγέτες χρειαζόμαστε και σήμερα. Και ας παρακαλούμε την Ιδρυτή της Εκκλησίας μας να μας τους χαρίζει.

http://www.xfd.gr/%CE%B5%CE%BF%CF%81%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CE%AC/%CE%BF%CE%B9-%CF%84%CF%81%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%B9%CE%B5%CF%81%CE%AC%CF%81%CF%87%CE%B5%CF%82-%CE%B1%CF%83%CF%85%CE%BC%CE%B2%CE%AF%CE%B2%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%B9

STOP AND HEAR THE MUSIC ...

Ένας άντρας μπήκε στο σταθμό μετρό L'Enfant Plaza της Washington DC και άρχισε να παίζει βιολί. Ήταν ένα ψυχρό πρωινό του Ιανουαρίου. Έπαιξε έξι κομμάτια Bach για περίπου 45 λεπτά. Καθώς ήταν ώρα αιχμής, υπολόγιζε ότι χιλιάδες άνθρωποι θα περνούσαν από μπροστά του κατά τη διάρκεια της «συναυλίας».

Mετά από τα πρώτα τρία λεπτά, ένας μεσήλικας πρόσεξε ότι υπήρχε ένας μουσικός στο σταθμό που έπαιζε βιολί. Επιβράδυνε για λίγο το βήμα του, σταμάτησε για λίγα δευτερόλεπτα και μετά επιτάχυνε πάλι για τη δουλειά του. Ένα λεπτό αργότερα, ο βιολιστής έλαβε το πρώτο του δολάριο, καθώς μία κυρία έριξε τα χρήματα μπροστά του χωρίς να σταματήσει το περπάτημα.

Λίγα λεπτά αργότερα, κάποιος ακούμπησε για λίγο στον τοίχο για να ακούσει πιο προσεκτικά, αλλά σε λίγο κοίταξε το ρολόι του και συνέχισε να περπατάει. Προφανώς είχε αργήσει για τη δουλειά του. Ο μόνος που έδωσε τη μεγαλύτερη σημασία ήταν ένα 3-χρονο παιδί. Η μητέρα του έκανε νόημα για να συνεχίσουν, αλλά το παιδί είχε σταματήσει μπροστά από το βιολιστή και παρακολουθούσε προσεκτικά. Τελικά η μητέρα τράβηξε το παιδί και αυτό έφυγε, γυρνώντας πίσω συνεχώς το κεφάλι του.
Κατά τη διάρκεια των 45 λεπτών που έπαιζε ο μουσικός, μόνο έξι άτομα σταμάτησαν και άκουσαν για λίγο. Περίπου είκοσι άτομα έδωσαν βιαστικά λεφτά, καθώς συνέχισαν να περπατάνε. Όταν ο μουσικός σταμάτησε, και η σιωπή έπεσε στο σταθμό, κανείς δεν το παρατήρησε. Κανείς δεν χειροκρότησε και προφανώς κανείς δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία.

Κανείς δεν το ήξερε, ότι ο βιολιστής ήταν ο Joshua Bell, ένας από τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου. Έπαιζε έξι από τα πιο δύσκολα και έντονα κομμάτια με ένα χειροποίητο βιολί Antonio Stradivari του 1713, αξίας $3,5 εκατομυρίων.

Δύο μέρες πριν την «παράστασή» του στο μετρό, ο Joshua Bell είχε κάνει sold-out σε ένα θέατρο της Βοστόνης όπου η μέση τιμή εισιτηρίου ήταν $100.

Το όλο εγχείρημα της παράστασης στο μετρό, διοργανώθηκε από την εφημερίδα «Washington Post» στα πλαίσια ενός κοινωνικού πειράματος σχετικά με την αντίληψη, τα γούστα και τις προτεραιότητες των ανθρώπων, πριν από περίπου δύο χρόνια.

Το τελικό συμπέρασμα: Ο κόσμος προτίθεται να ξοδέψει πολλά περισσότερα χρήματα, εφόσον δίνει αξία στον τόπο και χρόνο ενός γεγονότος, ενώ δεν δίνει καθόλου προσοχή στo ίδιο γεγονός εφόσον αυτό συμβαίνει σε «ακατάλληλα» μέρη ή ώρες, σύμφωνα με τα γούστα του κόσμου. Κοινώς, η υπεραξία ενός προϊόντος ή μίας υπηρεσίας, δεν εξαρτώνται μόνο από αυτόν που τα πουλάει. Επίσης η αντίληψη που έχουμε για τα πράγματα, καθορίζεται κυρίως από εμάς τους ίδιους και όχι την αντικειμενική τους υπόσταση.

Περισσότερα για το συμβάν, μαζί με σχετικά βίντεο, στο άρθρο της Washington Post.

http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2007/04/04/AR2007040401721.html

Αναρτήθηκε από το e-φίλο μου Odiporos και τον ευχαριστώ γι αυτό.

Παρακαλώ μήπως μπορεί κάποιος να με βοηθήσει; Δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω τη διάταξη. Φαίνεται όπως στην εικόνα. Δεν εμφανίζεται το πλαίσιο εισαγωγής νέου στοιχείου gadget και η μπάρα κοιλάει μόνο λίγο προς τα κάτω και δεν εμφανίζονται όλα τα πλαίσια. Αν κάποιος μπορούσε... ευχαριστώ!

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΟΤΙ ΒΛΕΠΟΥΜΕ

Το΄Σπήλαιον του Πλάτωνος είναι ένα από τα αγαπημένα μου κείμενα της αρχαιοελληνικής γραμματείας . Αναπαριστά την δέσμια ανθρώπινη ζωή που δεν μπορεί να διακρίνει την αλήθεια. Πάντα επίκαιρο θέμα. Απολαύστε το.

... Δες λοιπόν με την φαντασία σου ανθρώπους που κατοικούν μέσα σε μια σπηλιά κάτω από την γη, που να έχει την είσοδό της ψηλά στην οροφή, προς το φως, σε όλο το μήκος της σπηλιάς. Μέσα της να είναι άνθρωποι αλυσοδεμένοι από την παιδική ηλικία στα πόδια και στον αυχένα, καρφωμένοι στο ίδιο σημείο, να βλέπουν μόνο μπροστά τους και να μην μπορούν εξαιτίας των δεσμών να στρέφουν τα κεφάλια τους ολόγυρα. Οι ανταύγειες της φωτιάς που καίει πίσω τους να είναι πάνω και μακρυά από αυτούς. Και ανάμεσα στη φωτιά και στους δεσμώτες, να υπάρχει ένας ανηφορικός δρόμος που πάνω του είναι κτισμένο ένα τοιχάκι, όπως τα παραπετάσματα που τοποθετούν οι θαυματοποιοί για να επιδεικνύουν τα ταχυδακτυλουργικά τους.
Φαντάσου λοιπόν κοντά σε τούτο το τοιχίο ανθρώπους να μεταφέρουν κάθε είδους αντικείμενα που προεξέχουν από το τοιχάκι. Προτομές, πέτρινα και ξύλινα ομοιώματα ζώων και αντικείμενα κατασκευασμένα από κάθε είδους υλικό ενώ από αυτούς που τα μεταφέρουν άλλοι μιλούν και άλλοι μένουν σιωπηλοί.
Νομίζεις ότι αυτοί έχουν δει κάτι άλλο από τους εαυτούς τους και τους υπόλοιπους που είναι μαζί, εκτός από τις σκιές που δημιουργεί η φωτιά στον απέναντί τους τοίχο;
Κι αν θα μπορούσαν να συνομιλούν μεταξύ τους δεν θα έδιναν ονομασίες σε αυτά που βλέπουν ;
Τι θα συνέβαινε, αν το δεσμωτήριό τους τους έστελνε αντίλαλο από τον απέναντι τοίχο κάθε φορά που κάποιος περαστικός μιλούσε; Θα θεωρούσαν ότι αυτό που μιλάει δεν είναι τίποτε άλλο από την φευγαλέα σκιά. Και σε κάθε περίπτωση αυτοί δεν θα νομίζουν τίποτε άλλο σαν αληθινό, παρά τις σκιές των αντικειμένων.

Σκέψου όμως, ποια θα μπορούσε να είναι η λύτρωσή τους από τα δεσμά κι από την αφροσύνη αν τους συνέβαιναν τα εξής: Κάθε φορά που θα λυνόταν κάποιος και αναγκαζόταν ξαφνικά και να βαδίσει και να γυρίσει τον αυχένα και να δει προς το φως, όλα αυτά θα τα έκανε με μεγάλους πόνους και μέσα από τα λαμπυρίσματα δεν θα μπορούσε να διακρίνει εκείνα που μέχρι τότε έβλεπε τις σκιές τους. Τι νομίζεις οτι θα απαντούσε αυτός αν κάποιος του έλεγε ότι ως τότε έβλεπε ανοησίες ενώ τώρα είναι πιο κοντά στο ον και πως έχει στραφεί προς όντα πιο πραγματικά και βλέπει με σωστότερο τρόπο; Και αν του έδειχνε το καθένα από αυτά που περνούσαν ρωτώντας τον τι είναι δεν νομίζεις πως αυτός θα απορούσε και θα νόμιζε πως αυτά που έβλεπε τότε ήταν πιο αληθινά από αυτά που του δείχνουν τώρα;
Και αν τον τραβούσε κανείς με την βία από εκεί, μέσα από δρόμο κακοτράχαλο κι ανηφορικό και δεν τον άφηνε πριν τον τραβήξει στο φως του ήλιου, δεν θα υπέφερε και δεν θα αγανακτούσε πρώτα γιατί τον έσερναν και ύστερα γιατί θα πλημμύριζαν τα μάτια του από την λάμψη του φωτός ώστε θα του ήταν αδύνατο να δει ακόμα κι ένα από αυτά που τώρα ονομάζονται αληθινά;

Έχω την εντύπωση πως θα χρειαζόταν να συνηθίσει αν σκόπεύε να δει τα πράγματα που είναι πάνω. Στην αρχή θα μπορούσε πολύ εύκολα να διακρίνει καλά τις σκιές, μετά πάνω στην επιφάνεια του νερού τα είδωλα των ανθρώπων και των άλλων πραγμάτων και κατόπιν αυτά τα ίδια. Μετά από αυτά, τα αντικείμενα που είναι στον ουρανό και τον ίδιο τον ουρανό θα μπορούσε να δεί ευκολότερα την νύχτα, βλέποντας το φως των άστρων και της σελήνης. Τελευταίο θα μπορούσε νομίζω να δεί τον ήλιο, όχι στην επιφάνεια του νερού ούτε σε κάποια διαφορετική θέση τα είδωλά του, αλλά αυτόν καθ' αυτόν στον δικό του τόπο και παρατηρήσει προσεκτικά τι είδους είναι.
Και μετά θα συλλογιζόταν για εκείνον πώς αυτός είναι που ρυθμίζει τις εποχές και τους χρόνους και που κανονίζει τα πάντα στον ορατό κόσμο, καθώς και ο αίτιος, κατά κάποιο τρόπο, όλων εκείνων που έβλεπαν αυτοί.

Όταν λοιπόν θυμάτε την πρώτη του κατοικία και την εκεί σοφία που είχε αυτός και οι τότε συνδεσμώτες του, δεν νομίζεις πως θα καλοτυχίζει τον εαυτό του για τούτη την αλλαγή κια θα λυπάτε για τους άλλους;
Κι αν υπήρχαν μεταξύ τους τότε κάποιες τιμές και έπαινοι γι αυτόν που θα μπορούσε να διακρίνει πιο καθαρά αυτά που περνούσαν μπροστά από τα μάτια του και γι αυτόν που θα μπορούσε να θυμηθεί ποια συνήθως περνούσαν πρώτα, ποιά μετά και ποιά ταυτόχρονα και έτσι θα μπορούσε να προβλέπει τι θα έρθει στο μέλλον, νομίζεις πως αυτός θα κατεχόταν από επιθυμία και ζήλια για τους τιμημένους και τους κυρίαρχους ή θα είχε πάθει αυτό που λέει ο Ό μ η ρ ο ς " να ήταν ζωντανός στην γη κι ας δούλευε για άλλον, που είναι ο φτωχότερος " και θα προτιμούσε να είχε πάθει τα πάντα, παρά να νομίζει εκείνα που νόμιζε και να ζει έτσι εκεί ;

Και τώρα βάλε στο μυαλό σου το εξής. Αν κατέβει αυτός πάλι και καθίσει στο ίδιο βάθρο δεν θα ξαναγεμίσουν τα μάτια του σκοτάδι, αφού ήρθε ξαφνικά από τον ήλιο;
Αν χρειαζόταν να ανταγωνιστεί αυτός με εκείνους τους παντοτινούς δεσμώτες, λέγοντας την άποψή του σχετικά με τις σκιές, καθόσον η όρασή του ήταν αμβλεία, πριν προσαρμοστούν τα μάτια του, και για να συνηθίσουν δεν θα χρειαζόταν και τόσο μικρός χρόνος, άραγε δεν θα προκαλούσε περιπαικτικά γέλια και δεν θα έλεγαν γι αυτόν πως με το να ανέβει επάνω, γύρισε με καταστρεμμένα τα μάτια και πως δεν αξίζει ούτε να προσπαθήσουν να πάνε πάνω ;
Και αυτόν που θα επιχειρήσει να τους λύσει και να τους ανεβάσει, αν τους δινόταν η ευκαιρία να τον πιάσουν και να τον σκοτώσουν δεν θα τον σκότωναν;
( Πλάτων , Πολιτεία Ζ, για τη βοήθεια στην νεοελληνική απόδοση εκδόσεις Κάκτος, Αθήνα 1992 )
http://darnaks.blogspot.com/2009/01/blog-post_12.html

ΠΤΗΣΗ

View SlideShare presentation or Upload your own.

Καναδάς: Γυναίκα επέζησε τρεις μέρες θαμμένη στο χιόνι!

---

Ένα «θαύμα των Χριστουγέννων» γιόρτασε η οικογένεια της 55χρονης Καναδής Ντόνα Μόλναρ, η οποία θάφτηκε σε χιονοθύελλα, έμεινε εκεί για τρεις μέρες και βρέθηκε ζωντανή.

Η Ντόνα, η οποία βγήκε για να κάνει ψώνια, έπεσε σε χιονοθύελλα που ξέσπασε στην περιοχή όπου ζει και έκτοτε δεν είχε δώσει σημεία ζωής. Έπειτα από τρεις ημέρες, τη Δευτέρα, ένας εργαζόμενος στις υπηρεσίες σωστικών συνεργείων βγήκε εθελοντικά με έναν σκύλο για να την αναζητήσει και τη βρήκε.
Η Ντόνα, η οποία υποφέρει από υποθερμία, επανέρχεται με ικανοποιητικό τρόπο στο νοσοκομείο του Χάμιλτον στο Οντάριο, μετέδωσε το κρατικό καναδικό ραδιοτηλεοπτικό δίκτυο CBC.

«Έλεγα στους ανθρώπους ότι είμαι πεπεισμένος ότι ο Θεός πήγε σε αυτήν και την προστάτευσε έως ότου την ξαναβρήκα», δήλωσε στο CBC ο σύζυγός της Ντάβιντ Μόλναρ.

«Δεν υπάρχει άλλη αποδεκτή εξήγηση», πρόσθεσε ο Ντάβιντ, ο οποίος πέρασε την παραμονή των Χριστουγέννων στο προσκέφαλο της συζύγου του. «Είναι ένα πολύ καλό δώρο των Χριστουγέννων και πρέπει να είμαστε ευτυχείς γι'αυτό που συνέβη», συνέχισε. Ακόμη δεν είναι γνωστό τί μπορεί να την ώθησε να βγει από το αυτοκίνητό της και να πάει προς το χωράφι όπου τη βρήκαν.

Ο άνθρωπος του σωστικού συνεργείου που τη βρήκε πιστεύει ότι μπορεί να έχασε τον προσανατολισμό της από τη χιονοθύελλα. "Καταλάβαμε τί είναι η απελπισία αυτές τις τρεις ημέρες απουσίας της. Τα Χριστούγεννα φέτος δεν θα είναι ιδανικά, αλλά θα είναι πολύ καλύτερα από αυτό που βιώναμε πριν από μία ή δύο ημέρες", λέει ο σύζυγος της .

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_1_25/12/2008_297391

ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΟΥ?

…Στα παιδικά του χρόνια δύο άνθρωποι επέδρασαν σημαντικά στη διαμόρφωση της σκέψης του Άλμπερτ. Ο θείος του Γιάκομπ που τον ενέπνευσε αποκαλύπτοντάς του όλη τη γοητεία των Μαθηματικών και ο θείος του Σέζαρ Κωχ που του εμφύτευσε μια, αδηφάγα μπορεί να πει κανείς, περιέργεια για την επιστήμη…

http://www.gonia.gr/gonia.php?article=116

...O Aλμπερτ Αϊνστάιν στην τελευταία συνέντευξη τύπου που παρεχώρησε το 1955 αναφέρει: «Κύριοι, ζητήσατε να σας απαντήσω σε χίλια δυο πράγματα, κανείς σας όμως δεν θέλησε να μάθει ποιος ήταν ο δάσκαλός μου, ποιος μου έδειξε και μου άνοιξε τον δρόμο προς την ανώτερη μαθηματική επιστήμη, σκέψη και έρευνα. Και για να μην σας κουράσω, σας το λέω έτσι απλά, χωρίς λεπτομέρειες, ότι μεγάλος μου δάσκαλος υπήρξε ο αξεπέραστος Έλληνας Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή, στον οποίο, εγώ προσωπικά, αλλά και η μαθηματική επιστήμη, η φυσική, η σοφία του αιώνα μας, χρωστάμε τα πάντα»

2009 "ΕΤΟΣ ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΑΣ"

http://antwrp.gsfc.nasa.gov/apod/astropix.html


...Οι επιστήμονες υπολόγισαν ότι το ηλιακό μας σύστημα κινείται με ταχύτητα 914.000
χλμ./ώρα, ενώ ως σήμερα υπολογίζαμε ότι κινείται με ταχύτητα λίγο μεγαλύτερη των 700.000 χλμ./ώρα. ( θα ρωτούσα... σε σχέση με τι; Ποιό είναι το σύστημα αναφοράς; )* Με βάση την (νέα) ταχύτητα του ηλιακού μας συστήματος υπολογίστηκε εκ νέου και η ταχύτητα του γαλαξία μας, η οποία, όπως διαπιστώθηκε, αγγίζει τα 160.000 χλμ./ώρα.

Οι νέες «αυξημένες» εκτιμήσεις είναι προάγγελος ενός βιαιότερου μέλλοντος για τον γαλαξία μας, αφού η σύγκρουση του γαλαξία μας με την Ανδρομέδα όχι μόνο θα γίνει πολύ νωρίτερα από όσο υπολογίζαμε αλλά θα είναι και πολύ βιαιότερη. Με τα νέα δεδομένα η σύγκρουση του γαλαξία μας με την Ανδρομέδα θα γίνει σε περίπου δύο τρία δισεκατομμύρια έτη.
*Ποιος να απαντήσει; Απ΄ότι φαίνεται σε αυτό το blog κανείς δεν κάνει σχόλια...(παράξενο και αληθινό!)
Μήπως υπάρχει κάποιο (αόρατο για μένα) απαγορευτικό "σήμα";
Μήπως πρέπει να μετονομάσω το ιστολογιό μου σε "ήλθον, είδον και απήλθον";...
http://tovima.dolnet.gr/default.asp?pid=2&ct=33&artid=249538

ΒΑΡΥΤΙΚΗ ΔΙΑΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Γύρω στο 1911 ο Αϊνστάιν κατάλαβε ότι τα ρολόγια χτυπούν πιο αργά όσο ισχυρότερο είναι το βαρυτικό πεδίο. Άρα, όσο πιο κοντά βρίσκεται ένα ρολόι σε ένα αντικείμενο μεγάλης μάζας, όπως ο Ήλιος (ή, για μεγαλύτερο αποτέλεσμα, σε ένα υπέρπυκνο αντικειμενο γνωστό ως μαύρη τρύπα), τόσο πιο αργά χτυπάει,, αν το συγκρίνουμε μ' ένα ρολόι τοποθετημένο πολύ πιο μακριά. Αυτό το συμπέρασμα, που γεννιέται από την πλήρη γενική θεωρία της σχετικότητας, είναι γνωστό ως βαρυτική διαστολή του χρόνου.

http://images.google.gr/imgres?imgurl=http://www.physics4u.gr/articles/images5/gs11.gif&imgrefurl=http://www.physics4u.gr/articles/2005/gr3.html&usg=___9rmsTSVn9IHXkRcPC-r_pE7FvM=&h=294&w=320&sz=5&hl=el&start=38&sig2=8avctSw3d0_JJSUkyZt71g&um=1&tbnid=azr4SxKItuk2EM:&tbnh=108&tbnw=118&ei=20NiSeW-DtaQmQe0xaibDg&prev=/images%3Fq%3D%25CF%2586%25CF%2589%25CF%2582%2B%25CE%25B2%25CE%25B1%25CF%2581%25CF%258D%25CF%2584%25CE%25B7%25CF%2584%25CE%25B1%26start%3D20%26ndsp%3D20%26um%3D1%26hl%3Del%26sa%3DN

ΒΑΡΥΤΙΚΟΙ ΦΑΚΟΙ

Όταν ακτίνες του φωτός κινούνται για παράδειγμα από τον αέρα στο γυαλί κάμπτονται. Αυτό το γεγονός αποτελεί τη βάση για την ιδέα ενός φακού, ο οποίος μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να στρέψει το φως.

H Γ.Σ. μας λέει ότι οι ακτίνες του φωτός (και όλες οι άλλες) παίρνουν μια κλίση, κάμπτονται, κοντά σε ένα τεράστιο αντικείμενο. Αυτό σημαίνει ότι ένα αρκετά ογκώδες αντικείμενο μπορεί να ενεργήσει ακριβώς όπως ένας φακός, να κάμψει δηλαδή το φως που προέρχεται από πηγές που βρίσκονται πίσω από το βαρύ αντικείμενο.

Στην πραγματικότητα αυτή η παρατήρηση έδωσε μία από τις πρώτες δοκιμές της Γ.Σ.. Όταν το φως από άλλα αστέρια περνά κοντά στον ήλιο παίρνει μια κλίση, η οποία αλλάζει τις πραγματικές με τις φαινόμενες θέσεις των αστεριών. (Ουσιαστικά η περιοχή του ουρανού πίσω από τον ήλιο έχει ενισχυθεί για να φανεί μεγαλύτερη από ότι είναι.)

Εικόνα: Κάμψη του φωτός που προέρχεται από δύο άστρα, στον ουρανό, εξ αιτίας του βαρυτικού πεδίου του ήλιου. Τα βέλη παρουσιάζουν τις πορείες των ακτίνων του φωτός και τα αστέρια με τις τελείες είναι η φαινόμενη θέση των αστεριών, όπως φαίνονται από τη Γη. Φυσικά το διάγραμμα υπερβάλλει κατά πολύ στην καμπυλότητα, που στην πραγματικότητα είναι μόνο 2' ή 5.5x10^-4 της μοίρας.

http://images.google.gr/imgres?imgurl=http://www.physics4u.gr/articles/images5/gs11.gif&imgrefurl=http://www.physics4u.gr/articles/2005/gr3.html&usg=___9rmsTSVn9IHXkRcPC-r_pE7FvM=&h=294&w=320&sz=5&hl=el&start=38&sig2=8avctSw3d0_JJSUkyZt71g&um=1&tbnid=azr4SxKItuk2EM:&tbnh=108&tbnw=118&ei=20NiSeW-DtaQmQe0xaibDg&prev=/images%3Fq%3D%25CF%2586%25CF%2589%25CF%2582%2B%25CE%25B2%25CE%25B1%25CF%2581%25CF%258D%25CF%2584%25CE%25B7%25CF%2584%25CE%25B1%26start%3D20%26ndsp%3D20%26um%3D1%26hl%3Del%26sa%3DN

ΦΩΣ ΚΑΙ ΒΑΡΥΤΗΤΑ

Ο Αϊνστάιν έγινε διάσημος με την άποψη του ότι η βαρύτητα κάμπτει το φως, μια ιδέα που αποδείχθηκε σωστή από τις παρατηρήσεις του Ερμή το 1919. Αυτή η ιδέα ακόμα βασανίζει τους επιστήμονες. Έτσι, ακόμα και τώρα, τα τηλεσκόπια των αστροφυσικών στοχεύουν στις βίαιες περιοχές γύρω από τις απόμακρες μαύρες τρύπες, ελπίζοντας να δουν την έντονη έλξη αυτών των άστρων που έχουν καταρρεύσει για να αποκαλύψουν πλήρως τα μυστικά της βαρύτητας. Αλλά και το ηλιακό σύστημά μας μπορεί να προσφέρει μια δοκιμή της θεωρίας της βαρύτητας του Αϊνστάιν, μια "τρελή ιδέα," σύμφωνα με τον κοσμολόγο Michael Turner του Εθνικού Ιδρύματος Επιστημών...
http://www.physics4u.gr/news/2006/scnews2304.html

Ουπς... τι γίνεται με τη βαρύτητα?

Στις μαύρες τρύπες και τα palsars είναι παρα πολύ μεγάλη ενώ στη γη για "μερικούς " χάνεται.
Οι μαρτυρίες για αιώρηση αντικειμένων και προσώπων, αντίθετα με γνωστούς νόμους της φυσικής και της βαρύτητας, είναι τόσες πολλές που θα μπορούσαμε να φτιάξουμε ειδικές σελίδες σχετικά. Οι περισσότεροι λαοί περιλαμβάνουν στις παραδόσεις τους σχετικά φαινόμενα. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι με χρήση αντιβαρύτητας μεταφέρθηκαν οι ογκόλιθοι πολλών μεγαλιθικών μνημείων. Η λειψανοθήκη του προφήτη Μωάμεθ λέγεται ότι αιωρούταν στο τζαμί της Μεδίνας για πάρα πολλά χρόνια.
Αρχαιοελληνικές μαρτυρίες αναφέρουν ότι ένα σιδερένιο άγαλμα αιωρούταν στον ναό της Αρτέμιδος.
Για πολλούς αιώνες το βαλσαμωμένο σώμα του Τσόνγκ Κάμπα, άγιου μεταρρυθμιστή του Θιβέτ, αιωρούταν διαρκώς μπροστά στα μάτια χιλιάδων προσκυνητών. Τελευταία σχετική αναφορά το 1845.
Πολλοί άγιοι του χριστιανισμού λέγεται ότι αιωρούταν σε κατάσταση έκστασης ή και κατά βούληση. Μερικοί απ' αυτούς, Θωμάς ο Ακινάτης, Τερέζα της 'Αβιλας, Ιωσήφ του Κοπερτίνο (αυτός μάλιστα έπαιρνε και επιβάτες!), Ελισάβετ της Βαυαρίας, Πέδρο ντε Αλκάνταρα και αρκετοί άλλοι.(δείτε εδώ)
http://www.geocities.com/sfetel/gr/flying_g.htm#dedalos

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΑΗ ΒΑΣΙΛΗ

Χάρη στο Αη Βασίλη, ή τoν Santa Claus, όπως είναι γνωστός σε όλο τον κόσμο, η ανθρωπότητα αλλάζει ύφος, γίνεται πιο ανθρώπινη πιο χαρούμενη.

Ο Αη Βασίλης λοιπόν υπάρχει, με την έννοια ότι αν και δεν ζει σωματικά ανάμεσά μας, το πνεύμα του περιτριγυρίζει τις καρδιές μας προ πάντων των παιδιών κάθε Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά. Παραδόξως στον πλανήτη μας στη διανομή των δώρων στα παιδιά, εμπλέκονται δύο ορθόδοξοι Άγιοι, δύο διαφορετικά πρόσωπα, που και οι δύο ήταν Έλληνες και οι δύο ήταν επίσκοποι.

Για τις χώρες της Δύσης αυτός που φέρνει τα δώρα στα παιδιά και στους φτωχούς είναι ο Άγιος Νικόλαος, που στην Ελλάδα γιορτάζεται στις 6 Δεκεμβρίου και θεωρείται προστάτης του Ναυτικού.

Στη ιστορία του Αγίου Νικολάου ως προστάτη των παιδιών και των πτωχών, οι βόρειοι λαοί της Ευρώπης Ολλανδοί, Φιλανδοί κ.ά., ανάμιξαν και στοιχεία από αρχαιότερους μύθους, όπως ξωτικά, το άστρο του βορρά, το έλκηθρο κ.λπ. Έτσι, με τον καιρό, εξαπλώθηκε πρώτα στην Ευρώπη και κατόπιν σε όλο τον κόσμο και έφθασε και στη Ελλάδα ο μύθος του Santa Claus, ενός καλοκάγαθου τύπου ανθρώπου, με στρογγυλά γυαλιά, λευκά μακριά γένια, κόκκινη στολή, καπέλο και μαγικές ικανότητες. Κατοικεί στο Βόρειο Πόλο και περιστοιχίζεται από ξωτικά και νεράιδες του χιονιού. Είναι μια πραγματικά γοητευτική ιστορία, όμως εμείς και τα παιδιά μας πρέπει να αντιληφθούμε ότι σχέση έχει με τους πραγματικούς αγίους μας τον Άγιο Βασίλειο και Άγιο Νικόλαο…

http://www.neoskosmos.com.au/081229/nk/psixagogia/psixagogia_01.shtml