Η γεωμετρία fractal με τις έννοιες τής αυτοομοιότητας και τής μη ακέραιης διάστασης έχει εφαρμοστεί με αυξανόμενη συχνότητα στην στατιστική μηχανική, σε φυσικά συστήματα που δείχνουν φαινομενικά τυχαία χαρακτηριστικά.
Για παράδειγμα έχουν γίνει προσομοιώσεις fractal για να σχεδιαστεί η κατανομή σμηνών γαλαξιών στο Σύμπαν και για να μελετηθούν προβλήματα που σχετίζονται με την διαταραχή ενός ρευστού. Η γεωμετρία fractal επίσης συνέβαλε πολύ στα γραφικά με ηλεκτρονικό υπολογιστή, όπου με αλγορίθμους fractal έχουν σχεδιαστεί σχήματα πολύπλοκων, εξαιρετικά ακανόνιστων φυσικών αντικειμένων, όπως είναι μορφολογικά ανώμαλα όρη και περίπλοκα συστήματα κλάδων δέντρων.
Η γεωμετρία του Χάους είναι η γεωμετρία των fractals
Αλλά γιατί τα fractals συνδέθηκαν τόσο πολύ με τα χαοτικά συστήματα; Ξέρουμε από την ευκλείδια γεωμετρία ότι οι γραμμές έχουν μία διάσταση, οι επιφάνειες δύο και οι όγκοι τρείς διαστάσεις. Αντιθέτως τα fractals δεν έχουν ακέραιες διαστάσεις, αλλά μπορεί να είναι μη ακέραια πχ ανάμεσα στο 2 και στο 3 αν είναι καμπύλη.
Οσο πιό μεγάλη είναι η διάσταση τους τόσο πιό τραχιά είναι η εμφάνιση του. Μια τυπική βραχώδης ακρογιαλιά, αν τη δούμε σαν fractal γραμμή τότε έχει διάσταση 1.215. Ολα δε τα αντικείμενα που ένα μικρό τμήμα τους μοιάζει με ένα μεγαλύτερο θεωρείται fractal.
...Στην Αρμονία των Σφαιρών κατά τον Κέπλερ, κάθε πλανήτης εκπέμπει στην τροχιά του μια διαφορετική μουσική νότα «Σαν κάποιος που ακούει ένα απαλό, μελωδικό τραγούδι και από τη συμπεριφορά του, τη φωνή του και το κράτημα του ρυθμού με το χέρι του ή με το πόδι του στο ρυθμό της μουσικής φανερώνει πως ακούει και χαίρεται την αρμονία, έτσι και η επίγεια φύση με την αξιοπρόσεκτη και φανερή συγκίνηση του εσωτερικού της Γης, γίνεται μάρτυρας των ίδιων αισθημάτων, ειδικότερα κατά τις εποχές που οι ακτίνες των πλανητών σχηματίζουν αρμονικές θέσεις πάνω στη Γη�»
Στο έργο του De Harmonice Mundi σχεδίασε την παρτιτούρα επάνω στην οποία εκτελούσαν οι πλανήτες τη συμπαντική τους συναυλία. Πρόκειται για ένα βιβλίο ουράνιας μουσικής παρά Αστρονομίας, γιατί κάπου γράφει: «Ο Κρόνος και ο Δίας τραγουδούν ως μπάσοι, ο ’ρης ως τενόρος, η Αφροδίτη και η Γη ως κοντράλτο και ο Ερμής ως σοπράνο»...
...Στη σκέψη του Κέπλερ ως Πυθαγόρειου (σε προηγούμενη ανάρτηση) δεν μπορούσε να είναι σύμπτωση το γεγονός ότι ο αριθμός των τέλειων πολυέδρων ήταν μικρότερος κατά 1 του αριθμού των (τότε γνωστών...) πλανητών. Καθώς υπεστήριζε το ηλιοκεντρικό σύστημα, προσπάθησε επί χρόνια να αποδείξει ότι οι αποστάσεις των πλανητών από τον Ήλιο δίνονταν από τις ακτίνες σφαιρών εγγεγραμμένων σε τέλεια πολύεδρα, έτσι ώστε η σφαίρα του ενός πλανήτη να είναι και περιγεγραμμένη στο πολύεδρο του εσωτερικού του πλανήτη. Η εσώτατη τροχιά, του Ερμή, αντιπροσώπευε τη μικρότερη σφαίρα. Με τον τρόπο αυτό ταύτισε τα 5 πλατωνικά στερεά με τα πέντε διαστήματα ανάμεσα στους έξι τότε γνωστούς πλανήτες, αλλά και με τα 5 αριστοτελικά «στοιχεία».(σε προηγούμενη ανάρτηση)
Αστρονόμοι ηχογράφησαν ουράνια μουσική, προερχόμενη από την ατμόσφαιρα του ή λιου
Κυκλικοί βρόχοι μαγνητικών πεδίων κατά μήκος της ηλιακής κορόνας, μεταφέρουν μαγνητικά ηχητικά κύματα.
Η ακρόαση αυτής της ηλιακής συμφωνίας ωστόσο θα ήταν αδύνατη για ένα ανθρώπινο αυτί, καθώς η συχνότητα των ηχητικών κυμάτων βρίσκεται κάτω από το κατώφλι της ανθρώπινης ακοής. Ενώ οι άνθρωποι μπορούν να αντιληφθούν ήχους μεταξύ των 20 και 20.000 hertz, τα ηλιακά ηχητικά κύματα εκπέμπονται σε μια τάξη μεγέθους milli-hertz (ένα χιλιοστό του hertz).
Η μελέτη, η οποία παρουσιάστηκε πρόσφατα στην Εθνική Αστρονομική Συνάντηση της Βασιλικής Αστρονομικής Εταιρίας στο Lancashire της Αγγλίας, αποκαλύπτει ότι τα μαγνητικά πεδία σε σχήμα κυκλικών βρόχων που βρίσκονται κατά μήκος της εξώτερης ηλιακής περιοχής και που ονομάζεται «η κορόνα», φέρουν μαγνητικά ηχητικά κύματα με τρόπο παρόμοιο με των μουσικών οργάνων, όπως η κιθάρα ή τα πνευστά όργανα.
Ο Robertus von Fay-Siebenburgen και οι συνεργάτες του στο Ερευνητικό Κέντρο Ηλιακής Φυσικής και Διαστημικού Πλάσματος (Solar Physics and Space Plasma Research Center) του πανεπιστημίου του Sheffield συνδύασαν πληροφορίες που συλλέχτηκαν από δορυφόρους ηλιακής τροχιάς με θεωρητικά μοντέλα ηλιακών προόδων, όπως προεκβολές της μάζας της ηλιακής κορόνας.…
Από μόνες τους ορισμένες έννοιες της σύγχρονης φυσικής είναι ιδιαίτερα δύσκολο να επεξηγηθούν ικανοποιητικά στο ευρύ κοινό. Πάρτε, για παράδειγμα, την έννοια του «Χωρόχρονου». Η έννοια αυτή εμφανίζεται στη Θεωρία της Σχετικότητας όπου ο τρισδιάστατος χώρος και ο μονοδιάστατος χρόνος αποτελούν ένα τετραδιάστατο συνεχές που ονομάζεται Χωρόχρονος. Κι ενώ οι έννοιες του χώρου και του χρόνου είναι σχετικές και εξαρτώνται από τον παρατηρητή, και το σύστημα συντεταγμένων που αυτός επιλέγει, ο χωρόχρονος, ως ενοποιημένη έννοια, είναι απόλυτος. Χάρη, μάλιστα, στην παγκόσμια σταθερά «c» (που είναι η ταχύτητα του φωτός στο κενό), οι μονάδες του χρόνου μετατρέπονται σε μονάδες απόστασης. Με άλλα λόγια, στις σχετικιστικές ταχύτητες που πλησιάζουν την ταχύτητα του φωτός (300.000 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο), ο χρόνος είναι χώρος (όπως στις αποστάσεις οι οποίες μετρώνται σε έτη φωτός). Μ? αυτόν τον τρόπο μπορούμε να περιγράψουμε καλύτερα τις διαδικασίες που συμβαίνουν όχι μόνο στον μικρόκοσμο αλλά και στον μακρόκοσμο, στο εσωτερικό του ατόμου αλλά και στα όρια του Σύμπαντος των γαλαξιών. Η «πραγματικότητα», άλλωστε, αυτής της διαπίστωσης έχει επανειλημμένα αποδειχτεί στα πειράματα των πυρηνικών επιταχυντών. Παρ? όλες, όμως, τις προσπάθειές μου τα τελευταία 40 περίπου χρόνια δεν έχω κατορθώσει να περιγράψω την έννοια του «Χωρόχρονου» με έναν πιο εύκολα κατανοητό τρόπο. Πιστεύω, μάλιστα, ότι για το ευρύ κοινό τέτοιου είδους έννοιες μπορεί ίσως να κατανοηθούν καλύτερα με το συναίσθημα παρά με την λογική. Ακόμη και το υπερδιάστημα, οι πολλαπλές διαστάσεις της θεωρίας των υπερχορδών και τα παράλληλα σύμπαντα, που βρίσκονται σήμερα στην κόψη της σύγχρονης θεωρητικής φυσικής, είναι θέματα που αγγίζουν, με τον δικό τους ιδιαίτερο τρόπο, όχι μόνο την λογική (επιστήμη), αλλά και το συναίσθημα (τέχνη). Τα τελευταία, μάλιστα, χρόνια μ? έχει απασχολήσει ιδιαίτερα η ιστορική πορεία και η φιλοσοφική διάσταση της σχέσης επιστήμης και τέχνης, οι εφαρμογές και οι επιδράσεις της επιστήμης στην τέχνη και το αντίστροφο, καθώς και οι κοινωνικές και πολιτιστικές συνέπειες μιας σύγκλισης των δύο…
Έκείνος που καταλαβαίνει τη μουσική μπορεί να καταλάβει και το Σύμπαν, λέει ένα αρχαίο αιγυπτιακό ρητό. Οι τοιχογραφίες στους αρχαίους ναούς δείχνουν ποια ήταν η σημασία της μουσικής στο Φαραωνικό πολιτισμό. Η μουσική ήταν για τους Φαραώ κάτι παραπάνω από απλή διασκέδαση. Πίστευαν ότι υπήρξε από τη στιγμή που δημιουργήθηκε και το σύμπαν. Πίστευαν πως βγήκε μέσα από τις δονήσεις του σύμπαντος, δονήσεις οι οποίες είχαν ένα ρυθμό, συντονισμό και αρμονία. Θεωρούμενη ως ύψιστη και ιερή επιστήμη, η μουσική επιτρέπεται να μελετάται μόνο από υψηλόβαθμους ιερείς, οι οποίοι ασκούν ταυτόχρονα και την επιστήμη της ιατρικής καθώς και της αστρονομίας. Οι Φαραώ, θέλοντας να αναθρέψουν τα παιδιά τους σύμφωνα με τις αρχές της μετριοφροσύνης και του συναισθηματικού ελέγχου, χρησιμοποιούν τη μουσική και τα τραγούδια αυτά που εξυμνούν τις αρετές αυτές. Η μουσική θεωρείται δίδυμος αδελφός του σύμπαντος από τη στιγμή που εμπνέει συναισθήματα συντονισμού και συνεννόησης ανάμεσα στους ανθρώπους και που δημιουργεί μια ανύψωση του πνεύματος, γεγονός που αυξάνει γενικώς της ευτυχία της κοινωνίας. χρήστες.
"Δεν μπορεί κανείς να μελετήσει την θαυμάσια ηλεκτρομαγνητική θεωρία του φωτός του Μάξουελ, χωρίς να έχει το συναίσθημα ότι, μια ειδική ζωή και μια ειδική διάνοια βρίσκονται μέσα στους μαθηματικούς τύπους, σαν να είναι πιο έξυπνοι από μας, ακόμα, περισσότερο κι από τον εφευρέτη τους."Η. HERTZ
Από την μακρινή αρχαιότητα ο άνθρωπος προσπάθησε να ανακαλύψει το μυστήριο της ύπαρξης. Μέσα απ'την έκπληξη που προκαλεί το σύμπαν και ο εσωτερικός του μικρόκοσμος, ο άνθρωπος προσπαθεί να βρει το κλειδί που εξηγεί το μυστήριο, να βρει το κέντρο όπου ενώνονται το άπειρο και το ιερό σημείο γνώσης. Είτε μέσα στον ίδιο τον άνθρωπο, είτε μέσα στην ίδια την καρδιά του κέντρου του γαλαξία, ο ανθρώπινος νους προσπαθεί να κατακτήσει και να ξεπεράσει τους περιορισμούς του χρόνου και του χώρου, της θέσης και της ροής, για να αποκαλύψει το μυστήριο του Οντος. Φιλοσοφίες, θρησκείες, εσωτερισμός, επιστήμες διάφορες έχουν εξερευνήσει τους δρόμους προς τα μέσα και προς τα έξω. Όμως, από παλιά, υπάρχει ένα κοινό σημείο που τουλάχιστον πλησιάζει, αν δεν είναι, την καρδιά του μυστηρίου: ο Αριθμός, παντού και πάντα ο αριθμός. Θρησκείες, φιλοσοφίες, επιστήμες, άνθρωποι και άστρα, κρύσταλλα και γαλαξίες, άτομα και ήλιοι βυθίζονται στον αριθμό. Ο Πυθαγόρας, ο ιερέας των αριθμών στη Δύση, υπήρξε μόνο ο εκλαϊκευτής μιας αρχαίας σοφίας, που έκρυβε τα μυστικά της στους ναούς των αρχαίων πολιτισμών, των οποίων μόνο τα ίχνη γνωρίζουμε. Ας μην υποτιμούμε τίποτα. Οποιος υποτιμά, κλείνει την πόρτα στην γνώση. Ας αναζητούμε. Ακόμα και μέσα σ'έναν κόκκο άμμου κρύβονται ολόκληροι κόσμοι. Υπάρχουν αναλογίες και μαθηματικές αρμονίες που ρυθμίζουν το σύμπαν, από το απειροστό ως το άπειρο, από τα ατομικά υποσωματίδια ως τους γαλαξίες. Αυτές οι αναλογικές σχέσεις, φτιαγμένες με μαθηματική ομορφιά, δεν μπορεί να είναι καρπός της τύχης αλλά, αντίθετα, μιας παγκόσμιας υπερ-διάνοιας που λειτουργεί μέσα από τους αριθμούς. Το σύμπαν δεν παίζει ζάρια, δεν είναι τυχαίο. Υπάρχει Κάτι σαν διάνοια που το έχει φτιάξει, που το έχει σκεφτεί με βάση μαθηματικές ιδέες, που ακόμα κι ο πιο ευφυής μαθηματικός δεν θα μπορούσε να συλλάβει. Αυτόν τον συμπαντικό αρχιτέκτονα τον έλεγαν στα παλιά χρόνια θεό, πρώτη αιτία, πνεύμα του κόσμου κ.α. Αλλά, πέρα από τα διάφορα ονόματα, το βέβαιο είναι πως κάτι υπάρχει, που οργανώνει φοβερά έξυπνα και όμορφα την ύλη και δεν είναι ούτε η τύχη, ούτε η ίδια η ύλη, αλλά μια αόρατη διάνοια που βρίσκεται πέρα από την επιφάνεια των πραγμάτων. Είναι αόρατη, άυλη, δηλαδή πνευματική, αλλά τα ίχνη της φαίνονται, όταν έχει κανείς τα μάτια του ανοιχτά και ψάχνει με πραγματική εσωτερική ελευθερία… Ο Πλάτωνας μας μίλησε για τα κανονικά στερεά, σαν κλειδιά της δομής του κόσμου. Για τους αρχαίους φιλοσόφους, τα λεγόμενα "παιχνίδια του Διόνυσου", δηλαδή τα πλατωνικά στερεά, έκρυβαν τα μυστήρια της δημιουργίας. Και αυτό δεν είναι φαντασία γέρων τρελών. Ας δούμε ένα παράδειγμα. Ο χαρακτηριστικός αριθμός των ιδιοτήτων του οκτάεδρου είναι 108, ο σημαντικός αριθμός του εικοσάεδρου είναι 1728. Αν προσθέσουμε τους δύο αυτούς αριθμούς, έχουμε το 1836. Τι είναι όμως το 1836;Είναι η σχέση μεταξύ της μάζας του πρωτονίου κι αυτής του ηλεκτρονίου! Δηλαδή, αυτή η σχέση μεταξύ του αρνητικού και του θετικού ηλεκτρισμού (ο αρνητικός εμφανίζεται σαν ηλεκτρόνιο και ο θετικός σαν πρωτόνιο) που είναι ένα από τα κλειδιά της δομής του σύμπαντος, βρίσκεται κρυμμένη στις αναλογίες των δύο αυτών πλατωνικών στερεών! Μήπως οι γεωμετρικές μορφές κρύβουν τα κλειδιά του μυστηρίου του σύμπαντος; Πού είναι, λοιπόν, οι άχρηστες φαντασίες των αρχαίων φιλοσόφων; Ο δρ. Ιρβιν Γκουντ του πανεπιστημίου του Princeton των Η.Π.Α. έχει ανακαλύψει ότι οι αριθμοί, οι χαρακτηριστικοί των μαζών των υποσωματιδίων του ατόμου, ρυθμίζονται από μια απλή μαθηματική αναλογία…
Το τετράεδρο (σχήμα πυραμίδας), το εξάεδρο (κύβος), το οχτάεδρο (διπλή πυραμίδα), το δωδεκάεδρο και το εικοσάεδρο, είναι γνωστά σαν τα "Πλατωνικά Σχήματα".
Οι αρχαίοι Έλληνες και συγκεκριμένα ο Πυθαγόρας και οι πιστοί του, μελετούσαν τα σχήματα αυτά σε κρυστάλλους που έβρισκαν τότε (π.χ. πυριτίο, αλάτι), δίνοντας στα μαθηματικά την θεμελιώδη τους βάση.
Η μελέτη της σχέσεως γωνιών και των πλευρών κάθε σχήματος, κρύβει μέσα της, τους περισσότερους νόμους της γεωμετρίας. Tα πέντε πλατωνικά σχήματα, έχουν το κάθε ένα, ίσες μοίρες σε όλες τους τις γωνίες και το ίδιο μήκος πλευράς σε κάθε μια απο τις επιφάνειες τους - τα χαρακτηρίζει λοιπόν η συμμετρία.
Αργότερα, στην εποχή της αναγέννησης τα σχήματα αυτά αποτέλεσαν βάση σε έρευνες του Leonardo Da Vinci, του Αlbrecht Duerer, αλλά και του πρωτοπόρου της αστρονομίας J.Kepler.
Στη σημερινή εποχή, ακόμα και η επιστήμη της βιολογίας ανακαλύπτει σχηματισμούς κυτάρρων στο σώμα μας τα οποία ακολουθούν τους κανόνες συμμετρίας των πλατωνικών σχημάτων.
α) το τετράεδρο (σχήμα πυραμίδας),
β) το εξάεδρο (κύβος),
γ) το οχτάεδρο (διπλή πυραμίδα),
δ) το δωδεκάεδρο και
ε) το εικοσάεδρο
Εδώ βλέπουμε τον κρύσταλλο του μόλυβδου
ενώ εδώ τον οκτάεδρο κρύσταλλο του Calciumfluorid
και τον οκτάεδρο
κρύσταλλο του Magnetit, που έχει οκτώ τριγωνικές έδρες
Ο συνεχής διαμερισμός του Σύμπαντος σε δωδεκάεδρους χώρους προκαλεί φαινόμενα όπως αυτό του «δωματίου με τους καθρέφτες»: βγαίνοντας από τη μία έδρα μπαίνεις από την αντιδιαμετρική της. Απλή οφθαλμαπάτη ή θα μπορούμε όντως να τηλεμεταφερόμαστε στο Διάστημα; Διανύουμε μια πενταετία που σημαδεύεται από την αντιπαράλληλη πορεία των συνιστωσών του πολιτισμού: ενώ ο ανθρωπισμός βάλλεται από παντού και ο μέσος άνθρωπος σφίγγεται από ανασφάλεια και ανησυχία για τα τεκταινόμενα στον πλανήτη, οι άνω θρώσκοντες επιστήμονες βλέπουν μια πρωτόγνωρη πρόοδο να εκτυλίσσεται στον τομέα τους. Είναι η τεχνολογία αυτή που επιταχύνει και τα αρνητικά και τα θετικά. Ο γεννήτοράς της, ο άνθρωπος, είναι αυτός που αργεί να εξελιχθεί... Ιδιαίτερα στους τομείς της αστρονομίας και της κοσμολογίας οι πληροφορίες που καταφθάνουν πλέον καταιγιστικά από τους δορυφόρους και τα τηλεσκόπια είναι τόσο πλούσιες σε ευρήματα που... μας γεμίζουν με γνώσεις δυσκολοχώνευτες. Και αυτό συμβαίνει κατ' εξοχήν στην προαιώνια αναζήτησή μας για απαντήσεις στο θεμελιώδες ερώτημα της κοσμογονίας. Ας δούμε πώς. Ηταν μόλις το 1999 όταν το δορυφορικό τηλεσκόπιο Hubble μάς αποκάλυψε ότι - απ' όσο τουλάχιστον μπορούσε να «δει» - υπήρχαν περίπου 125 δισ. γαλαξίες στο Σύμπαν. Εφέτος το καλοκαίρι, μετά την ανάλυση των δεδομένων, μάθαμε ότι ο αριθμός των ορατών από τα τηλεσκόπιά μας άστρων του Σύμπαντος φθάνει τα... 70.000 εκατ. εκατομμυρίων εκατομμυρίων! Μια μέτρηση αβυσσαλέα, μεγαλύτερη κάθε προσδοκίας. Αν αυτά είναι τα ορατά... τότε το σύνολο πρέπει να είναι... άπειρο. http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=14041&m=H01&aa=1
Μέχρι πριν από λίγα χρόνια οι κοσμολόγοι αρνούνταν ακόμη και να ασχοληθούν με το εύλογο ερώτημα «τι υπήρχε πριν από το Mπιγκ Mπανγκ». Mάλιστα Mάλιστα ο Στίβεν Xόκινγκ σχολίαζε χαριτολογώντας πως είναι σαν να ρωτάμε «τι υπάρχει βορειότερα από τον... Bόρειο Πόλο». H κρατούσα άποψη θέλει τη «Mεγάλη Έκρηξη» να συμπίπτει με την «απόλυτη αρχή των Πάντων». Πριν από αυτήν δεν υπήρχε ούτε Xώρος ούτε Xρόνος. Για την ακρίβεια δεν υπήρχε καν η έννοια του «πριν». Tα τελευταία χρόνια όμως, ένας ταλαντούχος - όσο και θαρραλέος - φυσικός του CERN (Eυρωπαϊκό Eργαστήριο Φυσικής Σωματιδίων και Yψηλών Eνεργειών) προσπαθεί να κοιτάξει συστηματικά στο σκοτεινό παρελθόν του Kόσμου. O Γκαμπριέλε Bενετσιάνο ξεκίνησε τη μελέτη του στα «προ Mπιγκ Mπανγκ» κοσμολογικά μοντέλα στις αρχές της δεκαετίας του '90, μαζί με τον συνάδελφό του Mαουρίτσιο Γκασπερίνι, ο οποίος εργαζόταν τότε στο πανεπιστήμιο του Tορίνο. Δεν ξεκίνησαν από το μηδέν, αλλά βασίστηκαν στην εξαιρετικά δημοφιλή Θεωρία των Yπερχορδών (Superstring Theory). Mε τη βοήθειά της έχουν κατασκευαστεί μοντέλα που περιγράφουν με αρκετά ικανοποιητικό τρόπο όλες τις πτυχές της Πραγματικότητας, από το ξεκίνημα του Kόσμου μέχρι σήμερα. Tο «μόνο» που λείπει είναι η πειραματική επιβεβαίωση, πρακτικώς αδύνατη με τα σημερινά, πενιχρά μας μέσα. Eνα «πείραμα» πιστής αναπαραγωγής του Mπιγκ Mπανγκ, αλλά και ολόκληρης της μετέπειτα ιστορίας του Σύμπαντος μόνο ο ίδιος ο Θεός θα μπορούσε να το επαναλάβει… http://www.physics4u.gr/news/2000/scnews87.html
Μία σουπερνόβα ή ένα πάλσαρ είναι πραγματικά εντυπωσιακές ανακαλύψεις. Τίποτα όμως δεν μπορεί να συγκριθεί με τη βαρυτική δύναμη μιας "μαύρης τρύπας". Μία "μαύρη τρύπα" είναι πραγματικά ένα από τα πιο μυστηριώδη ουράνια αντικείμενα. Μερικοί μάλιστα υποστηρίζουν ότι στο εσωτερικό της οι νόμοι της φυσικής δεν έχουν καμία υπόσταση. Και όμως η σύγχρονη επιστήμη και η γενική θεωρία της
θεωρίας της σχετικότητας τουΆλμπερτ Αϊνστάινέχουν αποδείξει ήδη τη θεωρητική τους, τουλάχιστον, ύπαρξη. Τίποτα δεν μπορεί να ξεφύγει από τα απολειφάδια αυτά της καρδιάς των πιο γιγάντιων άστρων στο σύμπαν, που έχουν συμπιέσει τα υλικά τριών και πάνω ήλιων στο χώρο ενός σταδίου, ούτε καν το ίδιο το φως. Γι` αυτό και η ανακάλυψη μιας μαύρης τρύπας μπορεί να γίνει μόνο από την επίδραση που έχει αυτή στη γύρω της περιοχή και σε κάποιο γειτονικό της άστρο.
Μια και τα περισσότερα άστρα στο σύμπαν είναι μέλη διπλών και πολλαπλών αστρικών συστημάτων, υπάρχει περίπτωση ένα από τα δύο άστρα ενός ζευγαριού να εξελιχθεί σε μαύρη τρύπα. Αν λοιπόν η μαύρη αυτή τρύπα βρίσκεται αρκετά κοντά στο άλλο άστρο, η δύναμη της τεράστιας βαρύτητας που έχει, θα τραβήξει τα υλικά του άστρου προς το μέρος της σαν μία απόκοσμη διαστημική ρουφήχτρα. Τα αστρικά υλικά συγκεντρώνονται σ` έναν παχύ δίσκο γύρω από τη μαύρη τρύπα σε μία τελευταία προσπάθεια ν` αποφύγουν το αναπόφευκτο. Μάταια όμως, γιατί σύντομα η βαρυτική δύναμη της μαύρης τρύπας τα τραβάει με επιταχυνόμενο ρυθμό στην απύθμενη άβυσσό της, εκπέμποντας στα πρόθυρα τεράστιες ποσότητες ακτίνων Χ. Μία "μαύρη τρύπα" είναι δύσκολο να κατανοηθεί από τον ανθρώπινο νου και ίσως αυτό να οφείλεται μερικώς, τουλάχιστον, στον όρο "τρύπα". Γιατί μ` αυτή τη λέξη πολλοί από μας φαντάζονται κάποιο βαθούλωμα πάνω σε μία επιφάνεια ή το χαρακτηριστικό ομώνυμο σκίσιμο στην επιφάνεια ενός χαρτιού. Επί πλέον η έννοια της λέξης υπονοεί επίσης και την έννοια της "έλλειψης ύλης". Μία "μαύρη τρύπα" όμως είναι τελείως διαφορετική. Δεν είναι μία τρύπα σε "κάτι", γιατί είναι από μόνη της "κάτι", είναι μία τρισδιάστατη, σφαιρική "τρύπα" ή, αν προτιμάτε, μία στερεά "τρύπα". Είναι μία σφαίρα ύλης και όχι ένα κενό ύλης. Αφού λοιπόν είναι σφαιρική, από παντού φαίνεται ίδια, ενώ αν κοιτάζαμε μέσα της, δεν θα βλέπαμε την άλλη μεριά, αλλά θα αντικρίζαμε ένα άπειρο σκοτάδι που θα ήταν το ίδιο απ` οπουδήποτε και αν κοιτάζαμε. Η θεωρία της βαρύτητας του Αϊνστάιν μας λέει ότι ο διαστημικός χώρος συμπεριφέρεται με τον ίδιο τρόπο που συμπεριφέρεται ένα φανταστικό λαστιχένιο "σύμπαν". Μ` αυτό το σκεπτικό κάθε άστρο ή πλανήτης, κάθε τι το υλικό στο σύμπαν, δημιουργεί μία παραμόρφωση στο διαστημικό χώρο γύρω από το αντικείμενο αυτό. Η παραμόρφωση μάλιστα αυτή είναι τόσο μεγαλύτερη, όσο μεγαλύτερη είναι και η ποσότητα των υλικών που περιέχονται στο αντικείμενο που τη δημιουργεί. Η θεωρία όμως του Αϊνστάιν υπονοεί επίσης ότι στο σύμπαν θα μπορούσε να υπάρξει και κάποιο αντικείμενο με υλικά τόσο πολύ συμπιεσμένα, ώστε η δύναμη της βαρύτητας του να παραμορφώσει το διάστημα γύρω του σε αφάνταστο βαθμό και μέχρις ότου αυτό το αντικείμενο, "ανοίγοντας" μία "τρύπα" στη δομή του σύμπαντος, "χαθεί" για πάντα απ` αυτό. Μία "μαύρη τρύπα" είναι το σημείο εκείνο του διαστήματος, όπου κάποτε υπήρχε ο πυρήνας ενός γιγάντιου άστρου. Ένας πυρήνας που περιείχε περισσότερα υλικά από δυόμισι ηλιακές μάζες και ο οποίος στην τελική φάση της εξέλιξης του άστρου έχασε την πάλη του ενάντια στη βαρύτητα, με αποτέλεσμα τα υλικά του να καταρρεύσουν και να συμπιεστούν περισσότερο ακόμη και από τα υλικά ενός άστρου νετρονίων. Αν μπορούσαμε να συμπιέσουμε τη Γη μας ολάκερη στο μέγεθος ενός κερασιού, θα την είχαμε μετατρέψει σε μία "μαύρη τρύπα". Φυσικά δεν υπάρχει καμία γνωστή διαδικασία που θα μπορούσε να μετατρέψει τη Γη ή και τον Ήλιο ακόμη, σε "μαύρη τρύπα". Ο καταρρέων πυρήνας μιας σουπερνόβα, με υλικά πάνω από δυόμισι ηλιακές μάζες, είναι ένα από τα ελάχιστα αντικείμενα στο σύμπαν που μπορούν να δημιουργήσουν κάτι τέτοιο. Και αυτού του είδους η "τρύπα", θα πρέπει, εκ των πραγμάτων, να είναι "μαύρη". Μία "μαύρη τρύπα" είναι το σημείο εκείνο του διαστήματος, όπου κάποτε υπήρχε ο πυρήνας ενός γιγάντιου άστρου. Ένας πυρήνας που περιείχε περισσότερα υλικά από δυόμισι ηλιακές μάζες και ο οποίος στην τελική φάση της εξέλιξης του άστρου έχασε την πάλη του ενάντια στη βαρύτητα, με αποτέλεσμα τα υλικά του να καταρρεύσουν και να συμπιεστούν περισσότερο ακόμη και από τα υλικά ενός άστρου νετρονίων. Αν μπορούσαμε να συμπιέσουμε τη Γη μας ολάκερη στο μέγεθος ενός κερασιού, θα την είχαμε μετατρέψει σε μία "μαύρη τρύπα". Φυσικά δεν υπάρχει καμία γνωστή διαδικασία που θα μπορούσε να μετατρέψει τη Γη ή και τον Ήλιο ακόμη, σε "μαύρη τρύπα". Ο καταρρέων πυρήνας μιας σουπερνόβα, με υλικά πάνω από δυόμισι ηλιακές μάζες, είναι ένα από τα ελάχιστα αντικείμενα στο σύμπαν που μπορούν να δημιουργήσουν κάτι τέτοιο. Και αυτού του είδους η "τρύπα", θα πρέπει, εκ των πραγμάτων, να είναι "μαύρη". Οτιδήποτε και αν "πέσει" μέσα σε μία "μαύρη τρύπα" "χάνεται" από το σύμπαν, γιατί η βαρύτητα εδώ είναι τόσο μεγάλη ώστε ούτε και αυτό ακόμη το φως να μην μπορεί να διαφύγει από την ελκτική της δύναμη. Μ` αυτή λοιπόν την έννοια χρησιμοποιείται και ο όρος "μαύρη τρύπα". "Τρύπα", γιατί ένα τέτοιο αντικείμενο απορροφάει σαν "διαστημική ρουφήχτρα" οτιδήποτε συναντήσει στο διάβα του και "μαύρη", γιατί ούτε και αυτό ακόμη το φως δεν έχει τη δυνατότητα να δραπετεύσει από την "επιφάνειά" του, για να καταγραφεί από τα μάτια μας ή τα διάφορα άλλα ευαίσθητα όργανα των αστεροσκοπείων μας. Μια "μαύρη τρύπα" λοιπόν είναι σαν το χαμόγελο χωρίς τη γάτα, που περιγράφει ο Λούις Κάρολ στο μυθιστόρημά του "Η Αλίκη στη χώρα των Θαυμάτων". Είναι ένα "άστρο" που έχει καταρρεύσει σ` ένα απειροελάχιστα μικροσκοπικό μέγεθος, αφήνοντας πίσω του την ένταση μόνο της βαρύτητάς του. Μ` αυτή λοιπόν μόνο την έννοια μπορούμε να μιλάμε για "μαύρες τρύπες" στο διάστημα. http://www.eugenfound.edu.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=NODE&cnode=167
Σε πολλά αρχαία μνημεία παρατηρούμε ευθυγραμμισμό του προσανατολισμού τους με κάποια άστρα ή ευθυγραμμισμό κατά τις ισημερίες. Αυτό προϋποθέτει μετρήσεις και κατασκευαστικές ικανότητες διαφορετικές απ' ότι μάθαμε να περιμένουμε από εκείνη την εποχή.Αυτό συμβαίνει τόσο σε Αμερικανικές πυραμίδες όσο και σε μεγαλιθικούς Γαλλικούς τάφους αλλά και σε αρκετά άλλα αρχαία μνημεία. Απ' ότι φαίνεται οι άνθρωποι που έφτιαχναν τα ανεξήγητης κατασκευής μεγαλιθικά κτίσματα, είχαν γνώσεις που μάλλον δεν έχουμε ξαναβρεί μέχρι σήμερα... Στην Αίγυπτο οι ναοί της Ίσιδος ήταν προσανατολισμένοι στην πρώτη εμφάνιση του Σείριου που γίνεται τον Ιούλιο. Ο Παρθενώνας φτιάχτηκε με τρόπο που την 25η Ιουλίου, που ήταν η τελευταία μέρα των Παναθηναίων, ο ανατέλλων Σείριος να φωτίζει το άγαλμα της θεάς Αθηνάς. Stonehenge Το Stonehenge στο Salisbury της Αγγλίας χτισμένο ίσως απ' το 2.800 π.Χ. από μόνο του θα μπορούσε να δώσει υλικό για ολόκληρο site, χτισμένο σε γεωγραφικό πλάτος 51° 10' 42,3529'', βρίσκεται στην ιδανική θέση για την παρατήρηση του ήλιου και της σελήνης. Με την βοήθειά του υπολογιζόταν εκλείψεις σελήνης, ισημερίες και ίσως και ακόμη περισσότερα. Πόσο καλά ήξεραν όμως οι κατασκευαστές την γεωγραφία της Ευρώπης κι έβαλαν το Stonehenge στο συγκεκριμένο σημείο φαίνεται από τα σημεία που συναντούν οι προεκτεινόμενες ευθείες της ισημερίας όσο και της ανατολής των ηλιοστασίων. Πιο απλά, παρατηρώντας την ανατολή του ήλιου από το κέντρο του κύκλου του Stonehenge κατά το θερινό ηλιοστάσιο, η ευθεία περνάει ακριβώς απ' την πέτρα εξωτερικά του κύκλου γνωστή σαν Heel-Stone και προεκτεινόμενη φτάνει στην κορυφή του βουνού Taberg στην Σουηδία, βουνό γνωστό για το ιδιαίτερο πέτρωμά του. Σύμφωνα με τοπικό μύθο ένας τεράστιος μετεωρίτης έπεσε στην γη στην περιοχή Askersund και στην νότια πορεία του δημιούργησε την λίμνη Vattern, την κοιλάδα Taberg και φυσικά το ομώνυμο βουνό Taberg.Κατά τις ισημερίες η ανατολή του ήλιου σχηματίζει γραμμή που προεκτεινόμενη φτάνει στη κορυφή Gerlahovsky Stit (2.655m) στο ψηλότερο βουνό της Σλοβακίας στην Κεντρική Ευρώπη.Το χειμερινό ηλιοστάσιο η ανατολή του ήλιου απ' το Stonehenge στοχεύει στην κορυφή του Mont Blanc στις Γαλλικές 'Αλπεις, το ψηλότερο βουνό (4.807m) της Δυτικής Ευρώπης. Ο Gerald Hawkins υποστηρίζει ότι ο εσωτερικός κύκλος ογκολίθων (25 μέτρα διάμετρος) συνδυασμένος με τον εξωτερικό (54 μέτρα διάμετρος) αλλά και με δύο ακόμα κύκλους από τρύπες στο έδαφος αν συνδυαστούν κατάλληλα μπορούν να δώσουν υπολογιστικά τις Ισημερίες, την κατεύθυνση κίνησης ήλιου και σελήνης σ' αυτές και όλα αυτά επιβεβαιωμένα από σύγχρονη ανάλυση που ο ίδιος έκανε με ηλεκτρονικό υπολογιστή. Ο τρόπος με τον οποίο είναι συνδεμένα τα οριζόντια με τα κάθετα ογκολιθικά τμήματα όσο και τα οριζόντια μεταξύ τους δεν συναντάται πουθενά αλλού παρά μόνο στους Δελφούς και στα νησιά του Πάσχα! Υπάρχει άραγε κάποια σχέση μεταξύ τους;
