ΦΕΓΓΑΡΙΑ...

Μη γελιέστε! Συγγραφέας δεν γίνομαι. Δεν κάνω εγώ για τέτοια. Εμένα πάντα άλλα με γοήτευαν . Τα παιχνίδια τα χρώματα οι ζωγραφιές τα παραμύθια . Να παρατηρώ γύρω μου τα πράγματα , τη φύση , τους ανθρώπους και ν΄αναρωτιέμαι τα πως; και τα γιατί; Μ΄άρεσε να κάθομαι μικρή στο μπαλκόνι στα πόδια του πατέρα μου και να κοιτάζουμε μαζί τον ουρανό, τ΄αστέρια. Μου άπλωνε το χέρι κρατώντας το με το δικό του και μου έδειχνε, και μου έλεγε …
-Έλα να τα μετρήσουμε μαζί 1,2,3,…,7 η Μεγάλη Άρκτος την είδες ; …
-Ελα πάλι μου ξαναέλεγε 1,2,3,…7 η Μικρή Άρκτος .
-Με τι μοιάζουν; με ρωτούσε
-…με μεγάλη και μικρή κατσαρόλα του έλεγα και χαιρόμουν.
Και μετά τον ρωτούσα:
-Και πίσω από τ΄ αστέρια τι είναι ;
-Άλλα αστέρια …μου απαντούσε
και εγώ επέμενα …
-Και πίσω από τ΄άλλα αστέρια …
-Άλλα αστέρια μου ξαναέλεγε
-Και όλα αυτά μαζί που είναι;
-Όλα αυτά είναι στα χέρια του Θεού.
-Τόσο μεγάλος είναι ο Θεός;
-Ναι τόσο μεγάλος είναι…και συνέχιζε …
-Βλέπεις το φεγγάρι;…Βλέπεις μια σκιά πάνω του;… Είναι ένας νέος ..
-Και γιατί είναι εκεί;
-Είναι εκεί γιατί έλεγε συνέχεια ψέματα .
-Και στο πατέρα του
-Ναι και στο πατέρα του. Γι αυτό τον έβαλαν εκεί να κάθεται μόνος του…
……………………………………………………………………………..
Όμως δεν ήταν έτσι, το ξέρετε … Αλλιώς ήταν, κι εγώ το ξέρω … Ανάποδα ήταν.
Όποιος αγαπάει την αλήθεια τον πάνε στο φεγγάρι …να κάθεται εκεί μόνος του και να κοιτάει τ΄αστέρια…